A Guide to Understand the OdaTV Case – 4: Being a lawyer in an adjudicated trial

The soL news portal published a series of articles concerning the background and the ongoings of the infamous OdaTV case. Signed Yiğit Günay, the articles investigate the trial's judicial peculiarities as well as its political context and historical implications. Assuming the responsibility of providing English information on Turkey with a political perspective that is compatible with our stance, we decided to translate these articles for the English-speaking audience.

 

This fourth and last article of the series is freely translated from the Turkish original, titled “Odatv davasını anlama kılavuzu 4: Bitmiş davanın avukatı olmak”, published on December 31^st, 2011.

You can reach the previous articles by following the Odatv label.

I had the opportunity to attend one of the hearings of the Odatv trial last Friday [December 30^th]. Let me put it straight: As a juridical phenomenon, the trial is over, what's going on is a farce.

In this article series, I tried to demonstrate how the indictment was not worth a penny as a legal document. The whole indictment is based on digital documents which are proven by 4 different expert reports to be sent through virus activities; and, in any case, it is impossible to arrest someone on the basis of digital evidence. As a matter of fact, with what is in hand it would be impossible to write such an indictment, but the police and the prosecution pushed it really hard.

There are still many absurdities in the indictment, some of which Soner Yalçın mentioned in his defense on Friday. But I wasn't sure if they were worth writing about. On Friday, I got totally convinced.

It is an adjudicated trial. No excitement whatsoever. I couldn't help but compare it with the movie 12 Angry Men, where 12 jury members argue about a murder case. In the first look, there is a lot of strong evidence to sentence the suspect. Hence the skepticism of one of the jury members triggers hot discussions. And you hold your breath while watching it.

There is no excitement in the Odatv trial. And not only for the audience. You'd expect the defendants to be excited, but even they look rather indifferent. The most observable emotion in Soner Yalçın was doldrums. The indictment is so absurd that Yalçın has to explain that each one of the news items cited in the indictment are actually articles published in other newspapers and that they are not written by Odatv columnists. He goes through them one by one, and gives some 60-70 examples. Neither the police officers nor the prosecutor bothered to have a look at them, what excitement would you expect in such a trial? They even put the news item that reads nothing but the declaration of the Supreme Military Council to the appendix, and they considered it as an element of crime.

There is only one issue of concern at the moment: Will the panel of judges continue this nonsense, or will they release everybody? Next Friday when these demands are talked over, we will see the answer to that. [See the follow-ups at the end of the article -translator's note.]

Even this decision is not waited upon with “excitement”. The facts are pushing hard to one side of the scales of justice, yet Turkey has become such a country that the whole weight of facts may not affect the scale a tiny little bit. For decisions are not being taken according to the facts. The friends and relatives of the detainees do not expect the decision with excitement. There is the hope for the release, and the nausea accompanied by the thought of the continuation of this nonsense. And that nausea kicks out all the excitement from the minds.

Not only to the detainees and their family, the same mood of doldrum has gotten into the lawyers as well. When lawyer Hüseyin Ersöz was explaining international principles and examples on the ownership of digital evidence (a very well prepared presentation indeed), the chief judge interrupted him for a break; and Ersöz's mood was exactly the same as above mentioned when he said “You didn't find these useful, Your Honor?” The doldrum of a lawyer who thinks that despite of four expert reports on the infected digital documents claim, the panel of judges might as well not give a darn about the reports instead of providing more evidence or reasoning.

Yet the chief judge responded “No, on the contrary, I benefit from it a lot.” and added yet another “positive signal” to his friendly attitude. In this “predetermined trial” where no real arguments occur, everyone tries to deduce huge meanings from tiny little signals. When in the first hearing the judge expressed that he “will separate ascriptions from the facts” and as he has been trying to speed up the trial, some people got the expectation that releases will follow the defense statements.

We only hope that the expected releases happen. Let's see if this already ended trial will really end.

Saying that, I should add that the lawyers' situation is much more complicated. They not only think whether this absurdity will continue but also worry about if they will be the next target of it soon. For some of the lawyers are also “the secret accused” of this trial.

On page 61 of the indictment, the prosecutor used exactly these words: “The studies show that right after the photographs in question are published in ODATV, the lawyers of the accused in Ergenekon brought them forward in court in order to demand recusation and therefore tried to make the court inoperative.” The photos in question picture the judges, the prosecutor and the police officers involved in the Ergenekon trial dining together on a boat.

Odatv made the news of these photos. And they were sued with the charge of “identifying state officials as targets”. Soner Yalçın defended the photos by saying “This is news all around the world.” His lawyer Duygun Yarsuvat pointed out the dialectics in law, stated that the prosecution represents the thesis, the defendant antithesis and the judge synthesis, and finally exclaimed “The thesis and the synthesis are dining arm in arm on a boat on the offshore of Kandilli. Unbelievable!”

So the former judge of that trial, Resul Çakır, was engaged in a lawsuit with the Odatv News Editor Barış Terkoğlu. Hence, “the synthesis” and “the antithesis” were opponents. That's why the Odatv lawyers demanded a recusation.

The indictment says that in doing so the lawyers “used every trick to make the court inoperative”. It's not hard to see that this is an open threat towards the lawyers. I talked to some of them and they emphasize the fact that right before the raid towards the journalists in the KCK¹ trial, there was another operation where 70 lawyers were taken. They think that that operation also had a message and that they may have to face same kinds of suppression if the lawyers don't stand against these practices.

It's a tough job to be a lawyer in a trial that already ended. To realize, while you do your best to defend the truth that you know is not worth a penny, that you're also on the edge of a volcano as a secret accused.

As a matter of fact, with this trial, we are all on the edge of a volcano. Truth lost so much meaning in this regime, yet if we watch it continue in this way and do nothing, and if this brutality is inured to, then we'll be in great trouble.

Follow-up:

January 5^th, 2012: The court rejected the release demands and decided the next hearing to be on January 23^rd. An Islamist TV channel (Samanyolu TV) announced the decision before the court's declaration.

January 23^rd, 2012: The court is dismissed after the defenses of Hanefi Avcı, Nedim Şener and Mümtaz İdil. The next hearing will be on Friday, January 27^th.

January 27^th, 2012: The court rejected the release demands unanimously. The hearing started on 11am and ended on 11pm. The next hearing will be on March 22^nd.

1  KCK: Koma Civakên Kurdistan (Union of Communities in Kurdistan). The legislature body of PKK active in Turkey, Syria, Iraq and Iran.

A Guide to Understand the OdaTV Case – 3: Barış Terkoğlu, and Journalism in Court

The soL news portal published a series of articles concerning the background and the ongoings of the infamous OdaTV case. Signed Yiğit Günay, the articles investigate the trial's judicial peculiarities as well as its political context and historical implications. Assuming the responsibility of providing English information on Turkey with a political perspective that is compatible with our stance, we decided to translate these articles for the English-speaking audience.


This third article of the series is freely translated from the Turkish original, titled “Odatv davasını anlama kılavuzu 3: Barış Terkoğlu ve gazeteciliğin yargılanması”, published on December 29^th, 2011.

Editorial note: Since this article contains references to many other issues in Turkish politics, we decided not to prolong the translation with many footnotes but instead skip some parts that are harder to catch from the context.

You can reach all the articles by following the Odatv label.

In this third part of our article series on the Odatv trial, we examine the parts of the indictment that are related to Barış Terkoğlu¹. The indictment is based upon nothing more than his journalist activities.




In our first article, we examined the first part of the indictment statement, ie. the part on the charges, the evidence and the offences claimed to be overtaken. The second part of the indictment consists of “the organizational positions of the suspects”. This part deals with each of the detainee separately and tries to illustrate their position in “the organization”.
So in this article, we will examine the claims about Terkoğlu based on the second part of the indictment.
Why Terkoğlu?
First of all; Barış is the only (OdaTV) detainee that I know personally, and he is actually a close friend of mine. As a matter of fact, this will make no difference. As in the previous articles, we will not make character analyses or hypothesize about political probabilities. We will focus on the indictment and evaluate the charges on the basis of law and reason. And this leads us to the second and the main reason for choosing Barış Terkoğlu: The section on Terkoğlu clearly demonstrates that in fact journalism is being judged.




Getting to know the mentality
Before examining the indictment, we shall focus on the mentality of this new regime, also referred to as the 2. Republic, that has been attacking the journalists. The most clear and simple illustration of this can be observed in Erkan Acar, the news coordinator of Zaman², who also wrote a book on the Odatv case titled “Karanlık Oda” (The Dark Room). In the introduction of the book, Acar writes: “A journalist was not pulling the trigger of a pistol or the pin of a grenade on behalf of the terrorist organization. But, perhaps even more effectively, he was able to take part in the propaganda section.”
So, it is not necessary to be involved in a violent action or to be armed; a person who writes in accordance with the politics of “the terrorist organization” can be more dangerous than hit-men or bombers.




Interview, as a criminal activity
The indictment is prepared with this horrifying mentality, a brief exposition of which we saw above. And it charges Terkoğlu only on the basis of his journalistic activities.
This part of the indictment first handles the phone calls between Terkoğlu and Yalçın Küçük.³ Based on the records, it tries to prove that Küçük conducts Odatv. The first conversation is between Soner Yalçın and Barış Terkoğlu, and it goes as follows:

SY: Professor Yalçın just called, he says you boys should interview him. Are you available tomorrow or the other day?

BT: Okay, sure. Did he mention the subject?

SY: Well, the latest developments, he said. You'd make a pre-interview to decide on how it'll go. You'd also say what you have in mind.

I don't know if it is necessary to say what a ridiculous situation this is, but let me give another example.
As you might remember, Mehmet Ağar⁴ was tried last September on the charge that he “established an organization with the aim of committing criminal acts” and was sentenced to 5 years in prison. Suppose you are journalist. You call Ağar while the trial continues, let's say in August, and make an interview. But guess what: it turns out you count as if you were a member of his organization.
On the other hand, if the matter is Küçük’s personal demand for the interview, then what would we say for the celebrities, who call the tabloid press “to get caught” in this or that spot? If such a celebrity is later accused of drug use, are we supposed to accuse the tabloid journalists of being the couriers? In fact, even giving such examples is against the solemnity of journalism. But they fit well into this weird indictment.
Later on, Terkoğlu calls Soner Yalçın and communicates Yalçın Küçük's request that Soner Yalçın calls him to talk about “reporting a news item on the circulation of the newspapers.”
Another conversation on the phone is when Terkoğlu calls Soner Yalçın, and says that it would be a good idea to include Hikmet Çiçek's⁵ article in the website and says that it is a good article. Then Soner Yalçın is convinced to publish the article without using the expression of “You've got mail from Silivri⁶.”
Yet another conversation is at the time when Yalçın Küçük launched a campaign arguing that the detainees of Ergenekon⁷ should be nominated in the parliamentary election.⁸ Ayhan Bozkurt wrote an article in Odatv about this issue. Yalçın Küçük criticizes this article in a conversation with Sait Çakır, another author of Odatv. Çakır calls Terkoğlu and says Küçük’s words “They should correct the text.”
Well, if nominating the detainees of Ergenekon is a crime, it is known that CHP committed it later on. Or else if asking for a correction in a news item is a crime, then it's amazing news for the people who work in editorial departments where they had been receiving hundreds of such emails and phone calls on a daily basis.
It goes without saying that these conversations are quite normal for the news editor of a newspaper. But as the person in question is Yalçın Küçük, the prosecutor regards all the connections as crime.




The preparations to invent more criminals
One phone call is particularly interesting. Here is how the phone call between Barış Terkoğlu and Yalçın Küçük is explained in the indictment:

In brief, Barış Terkoğlu says: “Professor Yalçın” “excuse me, I'm trying to reach Deniz and Barış but their phones are either closed or out of service, I guess they're with you at the moment, would it be possible if I could talk to them” “well we are going to make an interview tomorrow evening, they knew if we are going to dine with Mr. Merdan, Merdan YANARDAĞ” and after a while Yalçın Küçük hands the phone to the lady named Deniz...

What exactly is the element of crime here? Nothing. Apparently, this conversation is included in the indictment to give the message that Deniz and Barış, the friends of Barış Terkoğlu, as well as Merdan Yanardağ, an author of soL⁹, may be declared “guilty” when necessary. By including these irrelevant conversations, the prosecutor quietly threatens them.




How does a journalist think?
Another instance from the indictment illustrates that Terkoğlu thinks like a journalist rather than a politician. A person on the phone proposes to write an article for “a call to the Kurds to nominate arrested people for the parliamentary election like CHP does”. Terkoğlu explains that this cannot be a news item and that they cannot make such a call. He says “I couldn't do that till now but we should first publish the details of the KCK¹⁰ case. As no one has read the indictment, neither of the sides show any interest.” and convinces the other person to write an item about the KCK indictment. The expected attitude from a news editor, isn't it?
Why is this included in the indictment? The answer is hidden in the sentence that was written in capital letters by the police officers who secretly recorded the call: “YOU BETTER WRITE ON THE KURDISH ISSUE AGAIN.” The news editor asks for an article about the Kurdish issue, and this becomes a crime. Moreover, Terkoğlu further suggested what could be written on the subject: “Like, we can look at the charges against Hatip Dicle. You may ask in the end if he's being punished in order to be kept away from politics. That can be one thing. I mean, you wouldn't recommend politics but just demonstrate that the Kurds are banned from politics by the indictment.” Suggesting a news item: crime.
We shall give another instance to Terkoğlu's journalism (and good journalism indeed) accounted as a crime. After an Ergenekon operation when Yalçın Küçük was arrested due to his visit to Bekaa for an interview with Öcalan; Terkoğlu emails Mahmut Şakar, one of the lawyers of Öcalan, and says “As you know, many Turkish journalists, politicians and researchers interviewed with PKK. However, the media supporting the government, especially the Islamist ones, create the impression that PKK only communicated with Kemalist-left journalists and authors. We would like to make a news item based on an interview with you (on the phone if you'd prefer) to learn about the Islamist people who communicated with Öcalan-PKK.” How would you call this other than a successful journalist reflex? Yet, right below this phone call, the indictment quotes the testimony of a secret witness which says it is known that inside PKK, Mahmut Şakar's words are considered as Öcalan's directives. Then a number of examples are given. Finally, it makes an email from a journalist to a lawyer look like a crime element.




At least you should doubt about the name of the document!
From the beginning I have been trying to show that Terkoğlu is declared to be a criminal due to his journalism activities. I shall now emphasize the most obvious example of this. The indictment cites the content of a document named “gündem toplantısı.doc” (Reunion on the agenda.doc) that was found in Barış Terkoğlu's home computer. It consists of “the considerations about news items to be published in ODATV” (indictment's words) done by Ahmet, Barış and Doğan. A reunion on the agenda as we know it. Here is what's inside. (I kept the capital letters of the police as they are.)

Ahmet: If the kids work on it, they can find interesting interrogation examples from ERGENEKON. Barış, what do you say?

Barış: All right.

Doğan: Why didn't the prosecutors of Ergenekon detain and interrogate Ağar? Is AKP blocking it?

Ahmet: That's also a good question, but if we write it directly, it would make us look like denunciators. Yet with a careful formulation, it would be a very good question. THE ERGENEKON PROSECUTOR IS NOT INTERESTED IN UNSOLVED MURDERS OR SUSURLUK.¹¹ HE JUST FOCUSES ON THE MILITARY. Ağar might not be included in Ergenekon for this reason.

Doğan: That a nice perspective too. I'm thinking maybe we can have a headline tonight.

Suggesting a news item (in a reunion on the agenda) that demands the unsolved murders to be investigated; also a crime. Don't the prosecutors know this is regular journalism? If not, don't they even get suspicious from the fact that the name of the document is “reunion on the agenda”?
The rest of the indictment is exactly the same as above, nothing against Terkoğlu beside his journalistic activities.
Except one thing. Ulaş Bayraktar, who got arrested in the Devrimci Karargah¹² operation, has Terkoğlu's number saved unnamed in his cellphone. Whatever that might prove...
And the conclusion: “Based on the detailed information and documentation above, the suspect Barış Terkoğlu is concluded to be a member of the Armed Terrorist Organization Ergenekon, that he acted in accordance with the directions he obtained from the suspects Yalçın Küçük and Soner Yalçın for the aims and strategies of the organization, that he used his media facilities to make black propaganda and to misinform the public; that he incited the population to enmity and hatred in order to create disorder ...”
I wonder who might claim that Barış Terkoğlu is not being tried for his journalism.¹³ And if one does, I wonder if he/she ever read the Odatv indictment.








You can reach the previous parts of the article series here:
What are the journalists accused of? What is the evidence?
Were the digital documents sent through virus activities?

1  Barış Terkoğlu: The news editor of Odatv.com

2  Zaman: A conservative newspaper that has organic relations to the Gülen movement.

3  Professor Küçük is accused of being the head of the organization.

4  Mehmet Ağar: Former police chief, politician and former government minister.

5  Hikmet Çiçek: Author and journalist. He is being tried in the Ergenekon trials under arrest.

6  Silivri: The location of the prison where the detained of the Ergenekon trial are held.

7  Ergenekon: The name of an organization, not yet proven to exist. Thus, we only refer to the Wikipedia article.

8  The discussion refers to the immunity of representatives in Turkey.

9  soL News Portal: The online news portal closely linked to the Turkish Communist Party.

10  KCK: Koma Civakên Kurdistan (Union of Communities in Kurdistan). The legislature body of PKK active in Turkey, Syria, Iraq and Iran.

11  Susurluk: We refer the reader to the Wikipedia article on the Susurluk scandal that took place on 1996.

12  Devrimci Karargah: Revolutionary Headquarters. An armed revolutionary organization in Turkey.

13  PM Recep Tayyip Erdoğan argued in a party reunion that “the journalists are tried not due to their journalistic activities or their thoughts but due to something else.” (February 18^th, 2011) Several commentators in the partisan media supported this claim. Later, Cemil Çiçek, the Speaker of the Parliament, repeated the same claim to the Norwegian PM Jens Stoltenberg when Stoltenberg asked him about the journalists in jail. (January 9^th, 2012)

2011: Kaydedilen en sıcak 9. yıl

* Yazı, Phil Plait'in Discover Magazine'deki Bad Astronomy blogunda yayınlanan “2011: The 9^th hottest year on record” başlıklı yazısından çevrilmiştir.






Eğer biri tutup da size Dünya'nın ısınmadığını falan söylerse…

… ona saçma sapan konuştuğunu söyleyiverin.
2011 yılı, 130 yıldır tutulan kayıtlardaki en sıcak dokuzuncu yıldı.
Tabii sonra o da size “Pekala” diyebilir, “ama bu gayet bir tesadüf olabilir.” O zaman onun gözlerinin içine bakın ve deyin ki:
On en sıcak yılın dokuzu, 2000 yılından sonrasına denk geliyor.


Yukarıdaki harita, ortalamadan sapmaları gösteriyor (burada ortalama, 1951 ile 1980 yılları arasında alınmış). Rahatlıkla görebilirsiniz ki toprak üstü sıcaklıkları neredeyse genel-geçer bir biçimde artmış. Okyanus sıcaklıklarının da büyük çoğunluğu yükselmiş; Pasifik'in doğusundaki büyük serince bölge, geçen yılki La Niña yüzünden; yani geçici bir etki. La Niña'nın sıcaklıkları düşürmesine rağmen, genel etki sıcaklıklarda artış olmuş. Bu arada, geçtiğimiz yıl güneş lekesi sayılarının da düşük olduğunu not edelim - ki bunun da (eğer olacaksa) bir miktar (pek az bir miktar) serinletici etkisi olmalı.


İklim değişimi inkarcıları dişlerini gıcırdatıp köpükler saçacaklar yine, ama sözün özü budur. Dünya gittikçe daha sıcak bir yer oluyor. İnsan en azından kısmen suçlu; dahası kanıtlar büyük ölçüde suçlu olduğu yönünde birikip duruyor. Güneş değil, kozmik ışınlar değil, yörüngesel salınımlar değil: İnsan.


Önceden de söylemiş olduğum üzere, işte gerçekler:

Dünya ısınıyor. Geçen yüzyıl civarında sıcaklık artışının kendisi de hızlandı. Bu da Sanayi Devrimi zamanlarına denk geliyor, yani atmosferi sera gazı çöplüğüne çevirmeye başlamamıza. Sera gazları gezegeni ısıtıyorlar (adlarından belli) – ısıtmasalar sıfırın altında bir ortalama sıcaklığa sahip olurduk. Karbondioksit atmosfere insanlar tarafından yılda 30 milyar ton miktarında salınan bir sera gazı – yani volkanların 100 katı kadar. Ve son olarak, hakikaten iklim üzerine çalışan iklimbilimcilerin %97'si; küresel ısınmanın gerçek olduğu ve insanlar tarafından gerçekleştirildiği konusunda hemfikir.

Yığınla kanıta rağmen inkarcı olmak fantaziden ibaret. Gerçi bu inkarcıları durdurmayacaktır: onlar yine delilleri karartacaklar, kafadan atmaya devam edecekler ve ayrıntılarla ilgili kılı kırk yarıp kendilerini önemli göstermeye çalışacaklar. Ama bu yaptıkları, ısınmakta olan Dünya'da maval okumaktan başka bir şey değil.

Trans Kadınlar Hakkında 13 Mit ve Yanılgı: 3. Kısım

Bu yazı Queereka.com'da kendisi de trans bir kadın olan Natalie Reed tarafından yazılan “13 myths andmisconceptions about transwomen” isimli makalenin üçüncü ve son kısmıdır (diğer kısımlar Skepchick.org'da yayınlanmıştı).

Yazının Out for Beyond'daki ilk kısmı burada, ikinci kısmı da şurada.

     8. Kadın bedenini sahipleniyorsunuz

Bunu yapmak için önce başka birinin kimliğine sahip olmamız lazım. Biz kadın bedenine el koymuyoruz. Biz kendi kimliğimizi ifade ediyoruz. Bu kendimizi “Öteki” olarak ifade etme ya da öykünme çabası değil, bizler “Kendi”mizi daha dürüst ve doğru ifade etmeye çalışıyoruz. Yeni ya da başka bir insana dönüşmüyoruz. Daha çok kendimiz oluyoruz. Bir maske takmıyoruz, bir maskeyi çıkarıyoruz.

Sahip çıkılan ya da etkilenen SİZİN bedeniniz ya da cinsiyetiniz değil. Biz sadece kendimizi biraz daha ait olduğumuz yerde hissetmeye çalışmak için kendi bedenlerimiz, kendi cinsiyetimizle ilgili kararlar alıyoruz... Bunlar bizim yapacağımız seçimler. Beden bizim seçim bizim, değil mi ama?

     9. Neden kendinizi olduğunuz gibi kabul etmiyorsunuz? Neden olduğunuz gibi yaşamayı öğrenmiyorsunuz?

Bu yanılgının ardında genellikle durumumuzu estetik operasyon ya da yeme bozukluklarına benzetmek yatıyor.

İnsanlara, bedenlerini kabul etmeleri ve kendilerinden nefret etmemeleri için ellerinden geleni yapmaları gerektiğini öğretiriz. Kişinin kendini kabul etmesinin, akıl sağlığı ve iç huzuru bakımından ne kadar önemli olduğunu gösteririz. Fiziksel görünümle ilgili sorunlarla başa çıkmanın en uygun yolu terapi ve kişinin kendini kabullenmeye çalışmasıdır, estetik operasyonlar ya da yeme bozuklukları gibi takıntılar geliştirmesi değil.

Ama cinsiyetten duyulan rahatsızlık bir “fiziksel görünüş sorunu” kadar basit değildir, ayrıca terapi ve psikotropik ilaçlara cevap vermediği kanıtlanmıştır. Bir insanın bedeniyle ilgili belli makul beklentileri olabilir ve benlik saygısıyla fiziksel görüntüsü arasında tıbbi çözümlere başvurulması gereken uyuşmazlıklar da olabilir.

Örneğin vücudu ciddi bir şekilde yanmış birine yapılan deri naklini, psikolojik ve sosyolojik olarak aşırı rahatsızlık yaratan bir biçim bozukluğuna sahip birinin olduğu estetik ameliyatı ya da bir uzvunu kaybetmiş biri için kullanılan protezi düşünün. Bu gibi durumlarda sadece kendini olduğu gibi kabul etmesini öğretmeyiz. O da sürecin bir parçası elbette (cinsiyet değiştirmede olduğu gibi), ama tıbbi müdahaleyi de sağlarız ve bunu sorgulamaz ya da buna duydukları arzuyu küçümsemeyiz. Tek istedikleri görece daha makul bir bedensel bütünlük. Bu makulluk kişisel bakış açıcıyla ilgili olsa da yine de yadsınamaz.

Kendinize şunu sorun: bir kaza sonucu genital organlarınızı kaybetseniz ya da biçimi bozulsa, protez ya da estetik operasyon istediğiniz için sizi eleştiren birilerinin olmasını ister miydiniz? Bir insanın içsel cinsiyet ve cinsellik algısıyla uyumlu bir bedene sahip olmak istemesi son derece anlaşılır ve sahip olmadan yaşaması çok zor bir şeydir.

Dahası bu tip prosedürlerin ve cinsiyet dönüşümünün, özel, tanımlı varış noktaları ve amaçları vardır. Yeme bozuklukları ve estetik operasyonların öyle değil. Ciddi psikolojik fiziksel komplekslere sahip biri tahminen asla yeterince güzel ve yeterince zayıf hissedemeyecektir. Mutsuz kalmaya devam edecektir ve fiziksel değişimler altta yatan sorunu çözemeyecektir. Yanıklar veya biçim bozuklukları için geçirilen kozmetik süreçlerin ve cinsiyet dönüşümünün bir sonu vardır ve bu süreçler hastaya kalıcı ve büyük bir psikolojik ve duygusal yarar sağlayarak hastanın sağlığını belirgin şekilde iyileştirirler.

Çoğu tıbbi süreç sadece yaşamı devam ettirmek için değildir. Kişinin refahını ve yaşam kalitesini arttırmakta da işe yararlar. Dönmenin de sağladığı budur … bir bireye isteyebileceği makul kalitede bir yaşam sağlamak. Diğer başka hiçbir işlem ya da tedavinin, Cinsiyet Kimliği Rahatsızlığının kişinin zihinsel sağlığında neden olduğu zarara yardımı ya da etkisi kanıtlanmamıştır.

     10. Gerçekten bir kadın olmadın. Bu işlem sadece kozmetik. Teknik olarak hala bir erkeksin.

Buna dair yazdığım daha uzun bir yazıyı şurada bulabilirsiniz. (İngilizce)

Özetlemek gerekirse: cinsiyetin genetik tanımını, fiziksel tanımının diğer tüm yönlerinin (hormonlar, ikincil cinsel karakterler, genital biçim vb.) ötesinde önemsemeyi gerektirecek geçerli bir neden yok. Aslında kromozomlar insanların cinsiyet farklılıklarında düşündüğümüz kadar fazla rol almıyorlar. Y kromozomu DNA'sının tek gerçek fonksiyonu eşey organlarını testise çevirmek. XX hücrelerde, X kromozomlarından biri deaktive edilir. Yani, bir “dişi” ve “erkek” hücresi arasında gerçek bir işlevsel fark yoktur. İnsanlardaki cinsiyet farklılığı genetik bazlı değil hormonal bazlıdır.

“Kozmetik” olarak kadın olmaya gelince... bir trans kadının ikincil cinsiyet karakteristikleri cis [Doğumlarından itibaren sahip oldukları cinsiyetle cinsiyet kimlikleri uyumlu olan kişiler. - çev.n.] bir kadınınkinden temelde farklı değildir ve tamamen aynı fiziksel süreçle oluşurlar. Eğer benim göğüslerim “kozmetik” olarak addedilecekse, herhangi bir kadının göğüsleri için de aynı şey söylenebilir.

Birinin “gerçekten” kadın olup olmadığını söyleyebileceğimiz tek bir değişken yok. Böylesi herhangi ayrı bir özellik, kimi cis kadınların da kategori dışına itilmesini gerektirebilir. Trans kadınların taşımadığı, cis kadınların taşıdığı bazı özellikler olacaktır ama o özellikleri taşımayan cis kadınlar da olacaktır her zaman. Tüm cis kadınların içinde olup trans kadınları dışarıda bırakacak öyle bir “kadın” tanımı yok. Tabi “sadece cis kadınlar gerçekten kadındır çünkü trans kadınlar gerçekten kadın değildir” gibi totolojiler hariç. “Kadın”ın anlamlı ve tutarlı tüm tanımlarına trans kadınlar da dahildir.

     11. Zenneler, transeksüeller, transgenderlar, karşı cinsin kıyafetlerini giymekten hoşlananlar, ne fark var?

Öncelikle “transgenderlar” demeyin. Sıfatı isimleştirmek kategoriyi kişinin üzerine koyuyor. “Trans kadın/erkek/kişi” diyin.

Transgender kavramı, cinsiyet ve cinselliğin normlarından belirgin şekilde farklılaşanların altında toplandığı bir şemsiyedir. Zenneler, transeksüel kişiler, karşı cinsin kıyafetlerini giymekten hoşlananlar, transvestik fetişistler, trans-erkeksi ya da trans-kadınsı olarak tanımlananlar, cinsiyetini sorgulayanlar vb. bunların hepsini kapsar.

Transeksüel, özellikle, genelde hormon yenileme tedavisi ve/veya genital biçimlendirme ameliyatı, isim ve belgelerini değiştirmek gibi yasal ve sosyal değişimler geçirerek, cinsiyet ifadesini (kıyafetlerinni, makyajını vs.) değiştirerek, ses eğitiminden geçerek ve saire tamamen bir cinsiyetten öbürüne geçen kişiler için kullanılır.

“Trans kadın”da olduğu gibi “trans” sıfatı genellikle transeksüel anlamına gelir ama zaman zaman trans gender için de kullanılır. Genelde içerikle beraber netleşir. Örneğin bu makalede transeksüel kadınlar için kullanılmıştır.

Zenneler performans amaçlı ya da eğlendirmek için abartılı ve yapay biçimde kadın gibi giyinen (her zaman değil ama kimi zaman gey olan) erkeklerdir. Genelde fiili olarak kadın oluşa çok az vurgu vardır, onun yerine gösterişli ve eğlenceli bir kılık söz konusudur. Bu bir cinsiyet rolleriyle oynama eylemidir, kişinin daha derindeki benlik algısının ifadesine dayanan bir eylem değildir. Bir zenne kadın karakteri geliştirebilir ama (neredeyse her zaman) cinsiyet kimliği olarak erkektir.

Karşı cinsin kıyafetlerini giymekten hoşlananlar, çeşitli sebeplerle kimi zaman kadın kıyafetleri giymeyi ve kadın aksesuarları kullanmayı ve kendini kadın gibi takdim etmeyi tercih eden erkek cinsiyet kimliğine sahip erkeklerdir. Kendini karşı cins olarak takdim etme eylemi geçicidir ve kendi “gerçek kimliklerini” yansıtmaz.

Transvestik fetişistler ise, kendilerini karşı cins olarak sunmaktan erotik bir haz alıp bu şekilde uyarıldığından cinsel arzuları doğrultusunda kadın kıyafetleri giymekten hoşlananlardır. Onlar da erkek cinsiyet kimliklerini korurlar ve karşı cins sunumu geçicidir.

Bunlar önemli ayrımlardır. Cidden.

     12. Transeksüellik sadece modern tıbbın bir uydurması, Batı kültürünün bir semptomu.

Hormon yenileme tedavisi ve genital biçimlendirme ameliyatı, uzun süreli bir insan problemine cevap vermek ve iyileştirmek için geliştirilmiş modern tıbbi tedavilerdir.

Cinsiyet değişkenliği, her zaman sosyal olarak kabul edilen ve yer verilen bir olgu değildir. Bazı toplumlarda bazen çok özel şekillerde yeri vardır ve insanlık tarihi boyunca hemen hemen her kültür ve toplumda gerçekleşmiştir.

Birçok kültür aslında oldukça toleranslı ve kabul edici olmuştur. Hatta bazılarında trans kimliklerin özellikle kutsanmış, şanslı veya güç sahibi olduğu bile düşünülür. Örneğin Kuzey Amerika'nın kimi ilk uluslarındaki şamanik “iki ruhlu” varlıkların rolü, antik Yunan'daki Kibele'nin rahibeleri, Tayland'daki hem saygı duyulan hem de istenmeyen Kathoey, İngiliz kolonisi olmadan önce (ki bu cinsiyet değişkenliğine karşı İngiliz tavırlarını da beraberinde getirmiştir) Hjira'nın Hindistandaki olumlu sosyal konumu vb.

Cinsiyet değişkenliği insanlar varoldukça var olmuştur. Transeksüellik buna karşılık gelen ve fiziksel cinsiyeti ile cinsiyet kimliği arasındaki güçlü ahenksizliğin mağdur ettiği insanların ihtiyaçlarına cevap veren görece yeni bir seçenektir. Transeksüellik bizi yaratmadı, bize dolu, mutlu, anlamlı yaşamlar yaşama ve bedenlerimizle mutlu olma imkanı verdi.

     13. Kadınların alanlarına sızıp güvensiz hissetmelerine neden oluyorsunuz.

Bir kere, bizler de kadınız. Bunda bir anlaşalım.

Cis bir kadının, trans bir kadınla aynı tuvalette ya da değişme kabininde (ya da her neyse) bulunmaktan ötürü nasıl ve neden bir rahatsızlık duyacağından, ayrıca hissedilen riskin, trans kadınların erkeklere ayrılmış tesisleri kullanmaya zorlanması durumunda duyacakları aşırı rahatsızlığa ve hakiki riske ağır basıp basmaması gerektiğinden emin değilim.

Sürekli denk geldiğim bir argüman da “peki bazı erkek tecavüzcüleri ya da çocuk tacizcilerini ya da sapıkları biraz ruj sürüp transgender olduklarını iddia ederek kızlarınıza cinsel saldırıda bulunmaktan alıkoyan ne olacak!” (burda korkutucu kilise orgu müziği girer!)

Pekala...böyle bir olay hiç ama hiç yaşanmadı. Böyle bir suçu işlemek için hiçbir erkek transgender kılığına girmedi. Ve eğer derdiniz cinsel saldırı ve sapıklıksa hedef almanız gereken bu eylemlerin kendisidir, bunlara karşı politikalar geliştirmeli şeytanlaştıracaksanız o insanları şeytanlaştırmalısınız. Masum trans insanları, vahşi ve varsayımsal bir hayal üzerinden cezalandırmayın.

Lezbiyenlerin kadın tesislerini kullanmasını da sapık olabilecekleri gerekçesiyle yasaklar mıydınız? Hayır, büyük ihtimalle yasaklamazsınız ve istatistiksel olarak lezbiyenlerin böyle bir ortamda cinsel saldırıda bulunmaları hiç olası değildir. Trans kadınlar için de öyle... Yazının önceki kısımlarındaki libidomuzla ilgili kısmı hatırladınız mı? Penisimiz olsa bile erekte olmakta ne kadar zorlanacağımızı?

Eğer cinsel saldırıları engellemek gerçekten çok ilgilendiğiniz bir konuysa lütfen kadınları küçük gören ve bedenlerini insanlıklarının önüne koyan kadın düşmanı kültürü imha etmeye odaklanarak işe başlayın.

Feminist topluluk içerisinde de buna dair pek çok öfke ve tartışma var. Hemen ilk aklıma gelen örneklerden biri “Kadın-doğan-kadın” politikası uygulayarak transları dışlayan Michigan Womyn Müzik Festivali (gerçi trans erkeklerin katılmasına ve performans sergilemesine izin veriyorlar). Gerekçelerinin çoğu bize kadınlar tuvaletine ve soyunma odalarına girmeyi yasaklayan Hristiyan sağınınkilere benziyor: biz gerçekte erkekmişiz ve bu bulunduğumuz ortamı güvensiz yapıyormuş (ve yine, bu iddiayı destekletecek hiçbir veri yok), erkekleri trans kadınlar olarak kılık değiştirip katılmaktan ne alıkoyacakmış vb.

Ama ayrıca daha karmaşık sorunlar da var. Bunlardan bir tanesi feminizmin bazı kollarında genel bir transfobik tavır olması (özellikle radikal feminizmde)... Cinsiyet ikiliğini dayattığımız kanısı (ki bu “neden kendinizi olduğunuz gibi kabul edemiyorsunuz ki” zamazingosu ve cinsiyet kimliğiyle cinsiyet ifadesini karıştırmakla da alakalı), toplumsal cinsiyet dediğimiz şeyin “sadece bir toplumsal sözleşme” olmasına rağmen sahip olduğumuz cinsiyete tamamen bağımlı olduğumuz ve onun ötesine geçemeyeceğimize dair garip iki yüzlü cinsiyet-özcü ısrarcılık, ve daha birçok biyo-özcü iddia (“tecavüz Y kromozomunda kodlanmıştır” gibi...ciddiyim, bu iddiayla karşılaştım), vb.

Kimi zaman kız çocukluğu dönemimiz ve beraberinde gelen sosyal cinsiyet uyumu eksik olduğundan kadınsı deneyimleri muhtemelen anlayamayacağımızda da ısrar ediliyor. Bu bir bakıma doğru...kadın yaşamının belli bazı tecrübe etmediğim ve edemeyeceğim yönleri var. Ama bu her kadın için geçerli. Herkesin tıpatıp aynını tecrübe ettiği evrensel ve değişmez bir kadınlık öyküsü yok. Herhangi belirli bir şeyin eksikliğinin, kişinin “gerçekten” kadın olamayacağı anlamına geldiğini ve kadınlığı anlayamayacağını iddia etmek birçok cis kadını da dışlamak anlamına gelecektir.

Tüm bu sanılar, eğip bükülüp, entellektüel akrobasi sergileyerek, aslında tam da temel feminist ilkelere zıt gidiyor olsalar da feminizmlerinin birer uzantısıymış gibi göstermeye çalışarak transfobilerini gizleme çabası olarak görünüyor bana... Toplumun bize sahip olduğumuz anatomiyle yapmamız gerekenlerin ne olduğuna dair söyledikleriyle uyuşmak için yaşamlarımız, seçimlerimiz, kimliklerimiz ve bedenlerimizle ne yaptığımız dış kuvvetlerce dikte edilmemeli ya da zorla benimsetilmeye çalışılmamalı.

Biyoloji alın yazısı değildir. Hatırladınız mı?

--

Özetle, neredeyse tüm yanılgılar bizlerin gerçekten erkek olduğumuz varsayımından ve bizim, bizim yaşamlarımızın, önerilerimizin ve seçimlerimizin erkek temelli bir bakış açısıyla ele alınmasından kaynaklanıyor. Bir erkeğe ilgi duyan bir kadın gey değildir. Bir kadının kadın olarak var olması geleneksel toplumsal cinsiyet rollerini pekiştirmez ya da bu rollerin yıkılması o kadının yokolmasını sağlamaz. Bir kadından, basitçe erkek bedenini istemesi beklenemez. Bir kadın kadınlığa el koyuyor ya da kadınların alanlarına sızıyor diye suçlanamaz. Bir kadının bedeni ve onu kadın yapan yönleri sadece kozmetik değildir.

Eğer çürütülmesi diğer tümünün yokolmasını sağlayacak bir mit varsa o da bizim cinsiyetimizin meşru olmadığı sanısıdır. Bizler kadınız. Sadece böyle düşünün, anlayacaksınız.

EKLEME: Karşı cins gibi giyinmekten hoşlananların kendilerini karşı cins gibi sunma eylemlerinin “gerçek benliklerini” yansıtmadığını söylemiştim, daha açıklayıcı olmam gerekirdi: Karşı cins gibi giyinmekten hoşlananların (trans kadın olup bunu inkar ederek kendisinin sadece karşıt cinsin kıyafetlerini giymekten hoşlandığını iddia edenleri ayrı tutuyorum) kendilerini kadın olarak takdim edişleri/ kadın kişilikleri erkek kimliklerinden DAHA doğru değildir. Her ikiside kişinin kendi benlik algısının bir parçasıdır. Ama hakikaten karşı cinsin kıyafetlerini giymekten hoşlananlarla bir trans kadın arasındaki temel fark, kadın kimliği gerçekken erkek kimliğinin de sahte olmamasıdır. Tersine, erkek kimlik hala kişinin kaçınılmaz olarak döndüğü birincil ifadesidir.

Tekzip: Bu yazıda cesaret ve anlaşılırlık adına sadece trans kadınlara odaklanmayı seçtim. Niyetim trans erkeklerin kültürel olarak görmezden gelinişlerine katkıda bulunmak değil ve onların seslerinin, deneyimlerinin ve kimliklerinin de duyulmayı ve anlaşılmayı hak ettiklerine inanıyorum. Cis okurlardan, burada yazılanların çoğunun transeksüeller için genelde geçerli olduğunu akıllarında bulundurmalarını istiyorum.

Yazar hakkında: Natalie Reed yalnız gecelerini Skepchick ve Queereka.com için blog yazıları hazırlamakla geçiren bir skeptik. Lisans eğitimini 2007 yılında bitirmiş. İlgi alanları arasında dilbilim, feminizm, sinirbilim, şiir, Doctor Who ve My Little Pony bulunuyor. Twitter adresi @nataliereed84. Y kromozomuyla doğmuş olsa da kıçını tekmelediği kesin.

Trans Kadınlar Hakkında 13 Mit ve Yanılgı: 2. Kısım

Bu yazı Skepchick.org'da kendisi de trans bir kadın olan Natalie Reed tarafından yazılan “13 myths and misconceptions about trans women” başlıklı makalenin çevirisinin ikinci kısmıdır. (Birinci kısım şurada.)

4. “Bu bir tuzak” / Trans kadınlar hetero erkekleri yatağa atmak isteyen geylerdir.

Surlyramics.com

Gey erkekler olmadığımız meselesi için yazının önceki kısmına bir bakın.

Ama bu çok daha derin, çok daha daha pis, çok daha alçaltıcı ve çok daha tehlikeli bir yanılgı.

Tehlikeli çünkü birçok trans kadın, “kandırıldıkları” hissine kapılan seks partnerleri tarafından öldürüldü.

“Kandırma” kavramı burada biraz alengirli bir konu ve trans kadının, durumu partnerine ve başkalarına açmasının etik boyutlarını ve bundaki sorumluluğunu tartışmaya kalkmak epey karmaşık bir iş olabilir. Bu burda kurcalamak için fazla kapsamlı bir konu ama Zinnia Jones bunun üzerine fantastik bir açıklama sunuyor. Benim tek söylemek istediğim, sizin darkafalılığınız ve saplantılarınızı üzerimize yıkmanızın sorumluluğunun bize ait olmadığını düşünüyorum, eğer bu sizin için bu kadar büyük bir meseleyse bunu sorma sorumluluğu size ait. Biraz önce size çekici gelen kadın, hayatının konuyla alakasız bir detayını bildiğiniz bir anda sizin için itici, yalancı bir orospuya dönüşüyorsa, sorun sizin algınızdadır onun bedeninde değil.

“Tuzak kuruyor” olduğumuza dair imaların problemleri saymakla bitmez. Aklıma gelen ilk birkaç tanesi şunlar: bizim “gerçekten” erkek olduğumuz varsayımı, aldığımız tüm kararların sizin etrafında döndüğü ve bunu kendimiz için değil sizin için yapıyor olduğumuz inancı (önce de belirttiğim, erkeklerin kadınların giyimini yorumlayışları örneği gibi), cinsel istek ve cinsiyet ifadelerinin karıştırılması mevzusu, kadınlık ve kadınsılığı sahte ve bir oyun gibi görme durumu vb.

Ama sanırım en çok irdelemek istediğim, trans kadınların cinselliğine ve isteklerine erkek cinselliği ve istekleri gözlüğünden bakılması. Farzedelim bir cis erkek kanepesinde oturup dalgın dalgın porno dergisini karıştırmaktadır. Derken bir “travesti” pornosunun reklamına denk gelir. “Neden bi insan bunu yapar ki? Neden bir erkek kadın olmak ister? Bu delilik!” (şimdilik burdaki kadın düşmanlığını bir kenara bırakalım) diye neden bir kadının erkek bedeni değil de kadın bedeni isteyeceğini sorgulamaktansa bunu merak eder, yani neden bir erkeğin bir kadın bedeni isteyeceği üzerine düşünür. Erkeğin özünde seks aracı ve kadının da özünde seks objesi olduğu varsayımına dayanarak “travestinin” bunu yeni seksi, yuvarlak, seks-objesi bedeniyle erkekleri cezbetmek için yaptı sonucuna varır. Ya da kendi kişisel seks objesine sahip olmak için yaptığını düşünür.

Bir trans kadının libidosuna hormon terapisi sırasında ne olduğunu boşverin. Birçok trans kadın için tam da libidosunun azalmaya başladığı bu dönemde, trans kimliğine olan bağlılığının genellikle arttığı ve kafasında kalan şüphe ve soru işaretlerinden kurtulduğunu da unutun. Hepsini unutun. KESİN seksle alakalı bir şeydir. Çünkü kadın bedeninin iyi olduğu tek şey vardır: o da seks.

Değil mi?

5. İyi de kalıplaşmış cinsiyet rollerini pekiştirmiş olmuyor musunuz? Tam da kadınsı bir kişiliğin kadın bedeninde olması gerektiği düşüncesi değil mi bu söylediğiniz? Bu kadınların ve erkeklerin belli bir biçimde olmaları “gerektiği” fikriyle örtüşmüyor mu?

Tıpkı trans lezbiyenlerin “gerçekten ama gerçekten geyler” mitini çürüttüğü gibi, bu durum için de erkeksi trans kadınlara işaret edebiliriz. Tadaa! Bir mantık dokunuşuyla bu mit de tarihe karıştı. Ama daha fazla açıklamak gerekirse...

Bu yine cinsiyet kimliği ve cinsiyetin ifadesinin anlaşılmasındaki eksiklikten kaynaklanan temel bir karışıklık.

Cinsiyet kimliği kişinin benlik ve özde kim olduğuna dair içsel bir algıdır. Bir erkek mi yoksa kadın mı (ya da ikisi birden mi, yoksa arada bir yerde mi ya da başka bir şey mi) olduğuna dair bir algı. Bir kadının veya adamın ne olması ya da olmaması gerektiğiyle ilgili kavramlardan bağımsızdır, gayet özsel ve duraldır. Nörolojik “beden haritasıyla” ve kişinin bedeniyle olan ilişkisiyle, barışıklık ya da yabancılaşma gibi hislerle alakalıdır.

(Toplumsal) Cinsiyet ifadesi (ya da dışavurumu) ise kişinin karakteri, ilgisi ve kendini ifade edişinin kültürel olarak “erkeksi” mi ya da “kadınsı” mı (ya da ikisi birden) görüldüğünün derecesidir. Bu son derece kültürel ve sosyal tabanlıdır. Bir kültürde kadınsı olarak görülen bir şey başka bir kültür için erkeksi olabilir. Birey özünde çeşitli seviyelerde kimi cinsiyet niteliklerine sahip olabilir ama cinsiyet ifadesi bu gibi bir sürü, bir sürü niteliğin devasa çeşitlilikte kombinasyonlarından oluşur.

Center for Gender Sanity tarafından hazırlanmış mükemmel olmayan ama oldukça yardımcı bir analizi şurada bulabilirsiniz..

Bir insanı transeksüel yapan ve fiziksel bir değişim aramaya iten şey, tipik olarak cinsiyet kimliğinin varolan fiziksel cinsiyetiyle çelişmesidir. Varolan fiziksel cinsiyetiyle cinsiyet ifadesinin çelişmesi değil. Erkek olmak için fazla kadınsı olduğumuzu hissettiğimizden ya da kadınsı karakteristiklerin kadın olmayı gerektirdiğinden değişmiyoruz. Gerekli motivasyon bundan çok daha derin ve çok daha az analitik. Değişiyoruz çünkü basitçe kendimizi bir kadın olarak biliyoruz...var olan kadın kalıbına ne kadar iyi ya da kötü uyduğumuzdan tamamen bağımsız olarak.

Dolayısıyla bu meseleyi basitçe, sosyal tabanlı bir ikiliğe bedenlerimizi uydurmamızı gerektiren fazlasıyla katı cinsiyetçi rollere dayandırmıyoruz. Sadece üzerimize yapışmış garip çirkin uzaylımsı şeydense, bizim olduğunu hissedebileceğimiz bir bedeni kendi benlik algımıza uydurmak için yapıyoruz. Ve bizim varlığımız hiçbir şekilde bu ikilikleri desteklemiyor, onlarla uyuşmuyor veya onlara dayanmıyor... asıl bizler onları aşıyor ve yıkılabileceklerini hatta yıkılmaları gerektiğini savunuyoruz.

6. Eğer kültümüzde cinsiyetlere atfedilen roller bu kadar katı olmasaydı dönmek için gereksinim de olmazdı.

yo dostum, yoo

Bu da yine cinsiyet kimliği ve ifadesinin birbirine karıştırılmasından ve trans kadınların erkek bedenindense erkek cinsiyeti rolünden duydukları rahatsızlıktan ötürü bu kararı verdikleri inancından kaynaklanan bir başka yanılgı.

Argüman temelde, bu keyfi sosyal ikiliği ve katı cinsiyet rollerini yıkabilseydik benliğimiz ve sahip olduğumuz cinsiyetle ilgili hiçbir uyuşmazlık hissi yaşamayacağımızı söylüyor.

Ama tekrar ediyorum, erkek cinsiyeti rolüyle uyuşmadığımız için değil, erkek bedeniyle uyuşmadığımız için dönüyoruz.

Ne kadar açık fikirli ve cinsiyetsiz bir toplum olduğumuzdan bağımsız olarak çoğu kadın yine yabancılık çekmeye; penise testosteron pompalayan bir çift testise kıllı bir yüz ve bedene sahip olmaktan, yağlarının ve kaslarının erkeksi dağılımından, göğsünün düz oluşundan, soyunma odasının asidik kokusundan, sert yağlı cildinden vb. rahatsız olmaya devam edecektir. Keza birçok erkek de bir vajinaya, göğüslere, her ay menüstrasyon kanamalarına, yumuşak ve pürüzsüz cilde, kadınsı hatlara, geniş kalçalara, artan ve azalan östrojen ve progesteron döngülerine sahip olmaktan hoşnutsuz olacak dehşete düşecektir.

Transeksüellik ilk ve öncelikle bizimle ve bizim bedenlerimizle ilgilidir ve onlarla mutlu olmak bizim hakkımızdır. Ne sosyal standartlarla ne cinsiyet politikasıyla ne sizin toplumun nasıl olması gerektiğine veya bizim için en iyisinin ne olduğuna dair düşüncenizle ilgisi yoktur. (Toplumsal) Cinsiyet ifadesindeki (dışavurumundaki) farklılıkları ne kadar iyi barındırabildiğimizden bağımsız olarak cinsiyet kimlikleri fiziksel cinsiyetleriyle uyuşmayacak insanlar var olmaya devam edecektir. Toplumun cinsiyetçi sorunlarını çözmek cinsiyetle ilgili tüm sorunları çözmez.

Lütfen, bu konu üzerine düşünmüş olduğumuz, kendi kararlarımızın bize ait olduğu ve sadece ataerkilliğin oyununa gelmediğimiz makul varsayımını göz önünde bulundurun. Etrafınızda görünürde sizin müttefikiniz olup, size hayatınızı yanlış yaşadığınızı, hayatınızda aldığınız en büyük en önemli en üzerine düşünülmüş kararın sistem tarafından yıkanmış bir beynin sonucu olduğunu söyleyen insanların olması çok sinir bozucu...

7. Ne kadar cesursunuz!

Hayır. Bu çok sevimli bir düşünce, gerçekten, teşekkürler. Bu duyarlılığı çok değerli buluyorum ve genellikle bu tip şeyler duymak hoşuma gidiyor. Bu oldukça kışkırtıcı ve vazgeçmesi zor bir düşünce. Saldırgan ve fanatik bir dünyaya karşı hayal bile edemeyeceğiniz engelleri gözünü kırpmadan aşacak kadar cesur, gözüpek, güçlü bir kadın olmak süper olurdu. Ama bu doğru değil. Cesur değiliz. Biz korkudan altına eden, korkunç acılar çeken, umutsuzca çıkış yolu arayan ve fazla seçme şansı olmayanlarız.

Karanlık fırtınalı bir ormanda bir grup vahşi kurt tarafından kovalandığınızı hayal edin. Çeneleri topuklarınıza değiyor, tam arkanızdalar, sivri dişlerinden sarkan uzun salyalarıyla havlıyor hırlıyorlar. Bedeniniz acıyor ve ağrıyor ve yorgunluğa elinden geldiğince karşı koyuyor, adrenalin ve ölümün dehşet verici korkusuyla zar zor koşmaya devam edebiliyorsunuz.

Karanlığın ve kasvetin içinde bir yerlerde bir ışık hüzmesi farkediyorsunuz. Ona doğru koşuyor, patlayacak gibi olan ciğerleriniz elverdiğince soluk soluğa yardım çığlıkları atıyorsunuz. Bir kulübe beliriyor. Sonunda kapıya ulaşıyor, kurtlardan biri tam boğazınızı parçalamak üzere saldırdığı anda kapıyı açıp kendinizi içeri atıyorsunuz. Nihayet kurtulabildiniz. Güvendesiniz.

Kulübenin içinde yaşlı tonton bir amca piposunu tüttürüp şarabını yudumluyor. Siz ayakta korkudan aklınız çıkmış halde tir tir titreyerek, ağlayarak nefes nefese dikilirken gülümsüyor ve “vay, gerçekten çok cesursun” diyor.

Bazılarımız sahiden cesur. Bazılarımız gerçekten güçlü. Ama bu her zaman geçerli değil ve dönme kararımızdan doğrudan çıkarılabilecek bir sonuç değil. Ne kadar korkarsak korkalım yapmamız gerekeni, yapabildiğimizi yapıyoruz.

Ama öte yandan, David Mitchell'ın yazdığı favori romanlarımdan biri olan Black Swan Green'de de belirtildiği üzere:

“Cesaret, korkudan altına ettiğin halde onu yine de yapmaktır.”


Devamı...

Tekzip: Bu yazıda cesaret ve anlaşılırlık adına sadece trans kadınlara odaklanmayı seçtim. Niyetim trans erkeklerin kültürel olarak görmezden gelinişlerine katkıda bulunmak değil ve onların seslerinin, deneyimlerinin ve kimliklerinin de duyulmayı ve anlaşılmayı hak ettiklerine inanıyorum. Cis okurlardan, burada yazılanların çoğunun transeksüeller için genelde geçerli olduğunu akıllarında bulundurmalarını istiyorum.

Yazar hakkında: Natalie Reed yalnız gecelerini Skepchick ve Queereka.com için blog yazıları hazırlamakla geçiren bir skeptik. Lisans eğitimini 2007 yılında bitirmiş. İlgi alanları arasında dilbilim, feminizm, sinirbilim, şiir, Doctor Who ve My Little Pony bulunuyor. Twitter adresi @nataliereed84. Y kromozomuyla doğmuş olsa da kıçını tekmelediği kesin.