What's in the menu for your uprising: Baton, Pressurized Water – Çağrı Mert Bakırcı

Riot control methods: What's in your riot's menu? How to deal with them? - Çağrı Mert Bakırcı part 1.

The Turkish original of this article, “İsyan Kontrolünde Kullanılan Yöntemler ve Biyolojik Etkileri”, signed Çağrı Mert Bakırcı, was published on June 16th, 2013 in Evrim Ağacı.org. The content of the article is as follows: Introduction, The chemicals used in riot control and their biological effects, Pressurized water, Water cannon, Armed vehicles, Scent-based weapons, Pepper gas, Tear gas and its varieties, The expiration dates of gases and their effects, Why we feel that the effect of the gases change/increase, How to protect oneself, Batons, Conclusion.

We will divide the article into parts and therefore restructure the sections for presentational reasons. This text covers the sections below, the rest will be available soon.

• Introduction
• Batons
• Pressurized water

Introduction

The uprising ignited by the Gezi Park protests resulted in millions of people being exposed to riot control methods such as baton violence, pepper gas and pressurized water. But there are plenty of unanswered questions: Which gases were used and how harmful are they? Is it possible that the orange gas was used? Which chemicals were mixed to pressurized water? What is to be done when one's exposed to any of these?

As the Wikipedia article on Riot Control states,

“Riot control refers to the measures used by police, military, or other security forces to control, disperse, and arrest civilians who are involved in a riot, demonstration, or protest. If a riot is spontaneous and irrational, actions which cause people to stop and think for a moment (e.g. loud noises or issuing instructions in a calm tone) can be enough to stop it. However, these methods usually fail when there is severe anger with a legitimate cause, or the riot was planned or organized. Law enforcement officers or soldiers have long used less lethal weapons such as batons and whips to disperse crowds and detain rioters. Since the 1980s, riot control officers have also used tear gas, pepper spray, rubber bullets, and electric tasers. In some cases, riot squads may also use Long Range Acoustic Devices, water cannons, armoured fighting vehicles, aerial surveillance, police dogs or mounted police on horses. Officers performing riot control typically wear protective equipment such as riot helmets, face visors, body armor (vests, neck protectors, knee pads, etc.), gas masks and riot shields. However, there are also cases where lethal weapons are used to violently suppress a protest or riot, as in the Boston Massacre, Haymarket Massacre, Banana Massacre, Hungarian Revolution of 1956, Kent State Massacre, Soweto Uprising, Mendiola Massacre, Bloody Sunday (1972) and Tiananmen Square Massacre.”

Within the scope of this article, we will not deal with lethal weapons but focus only on the chemicals that may still lead to loss of biological integrity and death. Many types of chemicals are used all around the world in riot control. While not all of them are lethal weapons, some do lead to death and are therefore monitored and prohibited by international law.

We would like to start with a remark. Below, we will talk about various chemical gases. In fact, almost none of these are actual gases, they are all aerosols. In order to avoid confusions, we will still call them “gas”.

Batons

The Wikipedia article on Baton states:

“A truncheon or baton (also called a cosh, billystick, billy club, nightstick, sap, blackjack, stick) is essentially a club of less than arm's length made of wood, plastic, or metal. They are carried for forced compliance and self-defense by law-enforcement officers, correctional staff, security-industry employees and (less often) military personnel. Other uses for truncheons and batons include crowd control or the dispersal of belligerent or non-compliant targets.”

In general, non-expandable straight stick is used in police interventions. It is produced of polyurethane plastic and contains a fiber stick of 10 mm radius. Its length is 65 cm and its handle is 13 cm long. It is 3 cm thick. Clearly, these numbers are approximations and they can vary from type to type and from producer to producer.

There is also the T-baton which has an additional side-handle.

As can be seen in the images, the batons can be made of wood or metal too. Besides these, there exist expandable (or telescoping) batons made of metal.

We find the technical details rather irrelevant for our purposes. We would like to explain the effects of a baton strike:

A baton strike, depending on its impact, can easily break your bones or seriously damage your organs (like your eyes, nose, mouth, chin or teeth) as well as resulting in temporary bruises. The immediate result of a strong baton strike is the destruction of the capillary vessels feeding the tissues at the point of strike. As a result, a small amount of blood fills into the tissues and lead to reddening and then to a purple bruise. In later days, this purple area becomes blue, then yellow or green, and finally the tissue is fully recovered. This change of color is due to density changes in hemoglobin, methemoglobin and sulfhemoglobin within the vessels. At least 5 grams of hemoglobin in 100 mm blood is needed to trigger a typical bruise. In anemic individuals the bruising may delay as the amount of hemoglobin is positively correlated to the speed of bruising.

There can be tingling and ache in the recovery period. If the impact is strong, more serious problems may arise. Hence, if you feel that your experience is abnormal, we recommend you to get medical support as soon as possible. Put ice cubes on the area for at least 10 minutes. This would help to stop or slow down the bleeding in the vessels and thereby you would be able to reduce the bruises.

Pressurized Water

As known, water of high pressure produces a non-point impact and can help to disperse protesters. An average water cannon can carry 8000 liters of water and can spray water at a speed of 15 liters per second. Therefore, a nonstop spraying in 10 minutes would empty its tank. The important point here is that a focused spraying of a liquid in such speed can seriously harm bodily organs. Therefore the operator should target at the feet or the legs of the protesters. Yet, as is seen in Turkey, security staff does not worry about such “technicalities” and target at the protesters' heads or chests. Such practices push protesters back severely in such a way that it even rolls them over. The primary effects of such a strike are heart attacks and neck fractures. Moreover, if pressurized water hits the eye, it can cause loss of sight or blindness. Therefore, usage of water in riot control is not as innocent as initially thought.

To avoid such effects, the responsibility is on the security forces. In case police forces are not properly controlled, those who are within the range should come nearer to the water cannon in order to pass the minimum range. (The range starts by 1 meter away from the vehicle.) Alternatively, the protesters should use obstacles or hide behind an object to reduce the impact. Otherwise, they can be subject to permanent damage.

There is an essentially important aspect of water usage in riot control: The water sprayed from water cannons is not necessarily pure water. Sometimes, chemicals are added to the mixture. These chemicals are acid and, as we will explain in further on, their effect is similar to pepper gas. Therefore, it is not strange that the sprayed water results in reddening, dermatitis and infections. The critical issue is the portion of chemicals in water, because increasing the amount of chemical can result in serious and permanent damage in individuals.

Some micro-particles can also be added to the water mixture to increase the corrosive effect. Like small sand particles, these micro-particles may result in cuts or corrosion in the skin. Hence one should not consider pressurized water as harmless.

In the next section, we will take a closer look at water cannons and examine other armed vehicles used in riot control.

Labor unions in Turkey and in Gezi protests – F. Serkan Öngel

I'm not saying “Don't unionize.” Do it, but do it in your spare time.

The Turkish original of this article, “Sendikalı olma demiyorum hobi olarak yine ol!”, signed F.Serkan Öngel, was published on August 4th, 2013 in Birgün newspaper. For our English-speaking audience, we prepared a shortened translation of the article.

Permission to Collective Agreement and Strike

The Ministry of Labor and Social Security takes its power to violate labor rights from the laws and regulations introduced by the military intervention on September 12th, 1980. One of the most important of these regulations is the issue of syndicate thresholds, which gives the state a tremendous power to intervene in the relationship between employer and employees. The law issued after September 12th restricted the right to strike for the collective agreement process and prohibited any other type of strikes. And then introduced thresholds for competency to collective agreement. The labor unions that can make collective agreement would be decided by the Ministry. The AKP government enthusiastically welcomed this anti-democratic practice and adopted it with joy. This is the mentality underlying the recent Labor Unions and Collective Agreements Law, effective by November 7th, 2012.

The direct result of this law is the robbery of the right to collective agreement. By 2018, nearly half of the registered workers will not be able to make collective agreements, even if s/he became involved in a labor union. This new law is far beyond the 1980 policies.

Where are the Labor Unions?

By the Gezi Park protests, a public demand for general strike came out. Suddenly, everyone focused on labor unions. “Where are the labor unions?” This question was the reaction towards the unions. It is nice that people, who typically are not conscious that unions are the solidarity and unity organizations of the workers (ie. themselves), who see no other choice other than submission to their boss, who cannot dare to show solidarity to their fired colleagues, who prioritize competition over solidarity in their workplace, seek for unions all of a sudden. However, the problem is that in a society where 60% of the population takes part in the wage labor, unions are seen as an external agency. It is as if unions are some superheroes waiting somewhere for a public call. In fact, any place where unity and solidarity transform into struggle for rights is the real ground for unionization.

The basis of this ground has been destroyed by the organizational changes in the production and management strategies. While laws tied the hands of labor unions, the union movement imprisoned itself within legal boundaries. Labor unions regressed dramatically. Being a union member became an exception. The state tried to tame the unions so that they would be compatible with the interests of the capital and the state, so that they are broken off from the working class. This was mostly successful.

As a result, while around half of the registered workers were unionized before 1980, this number was reduced to 20% in the 80s, then to 10% in the 90s, and finally to one-digit numbers by 2000s. The new law mentioned above removes the notary requirements [see Labor Rights in Turkey] and thereby makes unionization easier, but makes the right to collective agreement completely out of question, therefore practically forbids strikes. Unionization becomes a pure hobby for workers after this reconstruction. The logic is to increase the number of members of labor unions (as a parameter of democratization) while at the same time making them ineffective. However, all these attempts will fail as can be seen clearly in the uprising of the non-unionized masses.

The portion of labor in the national income decreased from 52% to 30% in the period 1999-2012. In the same period, the numbers of workers who practiced collective agreement fell from 11% to 5.5%. It is obvious that there is a correlation.

This picture shows that the bells toll for the working class. It is possible to say the blue-collar workers are hardly kept in the factories¹, and the June uprising is an indicator of this.

1  Reference to the statements of PM Tayyip Erdoğan who claimed that he hardly keeps his 50% [of the population] at home during the Gezi protests.

Karar Alma Süreçlerinde Katılımcılık ve Oydaşma – Giriş

Bu yazı dizisinde, beraber çalışan, birbirini ikna etmeyi ve kolektif olarak uygulanacak kararlar almayı hedefleyen, yani bir takım oluşturan gruplardan bahsediyor, karar alma süreçlerinde katılımcılık ve oydaşma sağlamanın çeşitli yöntemlerine değiniyoruz. Dolayısıyla, burada yazacaklarımız açısından, grubun takım ruhuna ve yoldaşlaşmaya mesafesinin belirleyici önemi var.

Eskişehir'de düzenlenen park forumu

Katılımcılık

Kapitalizmin krizi karşısında, ABD'de Wall Street'i İşgal Et! hareketi ve Avrupa'da Troyka (IMF, Avrupa Komisyonu ve Avrupa Merkez Bankası “üçlüsü”) karşıtı mücadele ile karakterize edebileceğimiz, ancak çeşitli seviyelerde tüm dünyadaki kitlesel ayaklanmalarda gözlemlenebilecek ilginç bir olgu karşımıza çıkıyor. “Yöneten”in kim ve nerede olduğunun bilincine sahip, burjuva iktidarının meşruluğunu kabul etmeyen geniş bir kitle hareketi ile karşı karşıyayız.

Karar alma süreçlerine katılmaya talip, hevesli ve kararlı kitleler, milyonlarla ifade edilen sayılarla sokaklara dökülüyorlar. Yazı dizimizin problematiği tam da bununla ilgili: Bu eylemcileri nasıl içerebiliriz?

Oydaşma

Oydaşma, İngilizce'de consensus, eski Türkçe'de mutabakat olarak geçiyor. Aynı anlama gelmek üzere oy birliği ve fikir birliği de kullanılıyor. Bunların hiçbirine itirazımız yok. Biz oydaşma sözcüğünü seçiyoruz çünkü bir süreç içerisinde kişilerin ortaklaştıkları bir fikri inşa etmesi anlamını daha güçlü olarak verdiği kanısındayız.

Oydaşmanın yararlarını savunmakla sözü uzatmayalım. Ancak, oydaşma talep edildiğinde bu talepte bulunanları “gerçekçiliğe” davet eden, bu çabanın yaratacağı zaman ve enerji israfına işaret edip ve verimlilik vurgusu yapan okuyucularımız kısa bir açıklamayı hak ediyorlar.¹

Malesef, hayal olmadan eylem olmuyor.

Sorun, oydaşmanın kendisiyle ilgili bir peşin hükümde gizli. Oydaşmanın kendiliğinden oluşmasını bekleyen bir gruptaysanız ve saçınızı başınızı yoluyorsanız, kesinlikle haklısınız.

Bir konuyu tartışan kişiler, kendiliklerinden oydaşmaya varmazlar. Oydaşma, inşa edilmelidir.

İstanbul Adalar'da yapılan forum

Temel tezimiz şu: Bir milyon kişinin oydaşmaya varmasının imkansızlığını “hatırlatıp” bunu bahane ederek 30 kişinin oydaşmaya çalışmasının gereksiz olduğunu öne süren argümanın doğru olmadığını düşünüyoruz. Gerçek, doğrudan, katılımcı demokrasi için, onu inşa etmeye emek vermek gerekiyor. Hayal olmadan eylem olmadığı gibi, aşçı olmadan da börek yenemiyor.

Son söylediklerimizden de anlaşılabileceği üzere, “grup” veya “takım” dediğimizde, büyük ölçüde, bir toplumsal hareketi, bir şeyleri değiştirmek için bir araya gelmiş insanları kast ediyor olacağız.

Üst problematik: %99'dan Yönetici Sınıf Yaratmak

Tüm eylemcilerin karar alma süreçlerine aktif dahil oldukları ve herkesin içine sinen kararlar almanın amaçlandığı bir “hayal”den bahsediyoruz. Bu hayalin güzelliği ve önemi hakkında konuşulacak pek bir şey yok. Mesele, bu hayalin belirsiz bir geleceğe ertelenemeyecek bir husus olduğunu fark etmekte.

Haluk Yurtsever'in özetlediği gibi, “İnsanın, kendi yaşamını, geleceğini eline almak, karar veren, yapan bir özne olmak, özgürlüğe ulaşmak için yürüttüğü bir kolektif etkinliğin, hangi nedenlerle olursa olsun, var olan eşitsizlikleri, öncü-artçı, yöneten-yönetilen, karar veren-uygulayan ilişkilerini yeniden üretmesi bir yanıyla zorunluluksa, öteki yanıyla ciddi bir problemdir.”²

Bu yazı dizisinin üst problematiği, yani bizi bu konuyu düşünmeye iten mesele, %99'dan yönetici sınıf yaratmak meselesidir.³

Hazır reçete yok !

Yazı dizisinin çapını belirleyen çok önemli bir uyarıda bulunalım. Toplumsal kurtuluş bir karton maket değil ve biz de bunun farkındayız. Hazır reçetelerle dünyayı kurtaracak değiliz – hele ki sadece yönteme ve araçlara dair doğru tercihler yaptık diye. Bunu biraz açalım.

Katılımcılıkla ilgili benimseyebileceğimiz tüm ilkeler, aynı zamanda, tartışmalarla pek de ilgilenmemiş birçok kişiye süreci bloke etme imkanı verir. Benzer şekilde, oydaşma ilkesi de özünde muhafazakar bir ilkedir.

Aklınıza çok iyi bir fikir geliyor. Etrafınızdakilere anlatıyorsunuz. Uzun uğraşlar sonunda birçok insanı ikna ediyordunuz. Ama örgütünüz %80 (veya daha fazla) bir oydaşma şartı koymuş ve grubunuzda bu ilerici fikir işine gelmeyen bir azınlık var. Bu durumda, oydaşma dediğimiz, statükonun korunmasına yarıyor. Üstelik bu örnek hiç de marjinal değil: “Yeni”, tanımı gereği, herkesin içine sinmeyendir.

15 Mayıs hareketinin kitlesel forumu, İspanya.

Uzun lafın kısası, siyaset tüm formalizmlerden önce geliyor. Bunu ne kadar tekrar etsek azdır: Verili koşulların siyasi analizi, bu koşullardan önce yazılmış tüm kağıtlardan daha değerli. Bundan, hukukun önemsiz olduğu anlamı çıkmaz. Zira bu dediğimiz bizim isteğimiz falan değil, hayat zaten böyle işliyor: Devlet dairesinde sizden sonra gelen yaşlı teyzeye sıranızı verdiğinizde de, derneğinizin birçok üyesi gözaltında veya tutuklu olduğu için yeter sayıyı tutturmamanıza rağmen kararlar aldığınızda da, gerçek dünya kuralların ötesine geçiyor.

Eğer aktif olduğunuz hareket/dernek/parti/platform içinde, şu veya bu sebeple bir arada çalışmak istemeyen, birbirinden nefret eden kişiler varsa, ortada ciddi bir sorun var demektir. Ancak çoğunlukla görece küçük sorunları yönetecek araçlardan yoksun olduğumuz için sorunu kendimiz büyütürüz. Sivrisinek de küçüktür, kanser vb. birçok hastalığa göre de önemsizdir. Ama odanızdaki bir sivrisinek gecenin ortasında size saatler kaybettirebileceği gibi, tüm keyfinizin canına okuyabilir de.

Bu yazı dizisinde, sivrisinek türünden, yani basit (ama kolay değil) modern araçlarla çözülebilecek sorunlara odaklanıyor,

• Kolaylaştırıcı
• Verimli toplantılar
• Yapılandırılmış tartışma
• Şiddetsiz iletişim

başlıklarını tartışıyoruz. Madem ki örgütlü bir halkı hiçbir kuvvet yenemez, umuyoruz ki örgütlenmek isteyenlere az da olsa bir katkımız olur.

Beşiktaş Abbasağa Parkı Forumu, İstanbul.

1 Öncelikle, bazı konular gerçekten de daha çok zaman ayrılmasını gerektiriyorlar: Bir yasayı birkaç saatte çıkaran bir parlamentoya sahip bir ülkede yaşıyoruz. Bu yasaların büyük çoğunun hiç kabul edilmemeleri kabul edilmelerinden iyidir. Verimlilik illa ki olumlu bir anlama gelmiyor. Ama bizim konumuz bu değil.

2 Haluk Yurtsever, Özgürlük ve Örgütlülük, Yordam Kitap, 2007. sayfa 139

3 Ali İleri, bu konuyu marksist teori açısından incelediği “İktidar Yürüyüşünde Zorunlu Bir Adım: Kültürleşme” başlıklı makalesinde “Yönetmek kendinden menkul bir yetenek değil; işçi sınıfı yönetme gücünü, toplumsal devrimin komünizme geçiş süreci boyunca ilerlemesinin de bir güvencesi olacak kurucu etkinliğinden, yaşamı dünyayı yorumladığı biçimde yeniden üretebilme yetkinliğinden alır. İşçi sınıfı bu niteliği kapitalist toplumun bağrında bilinçli bir “çıraklığı” da içeren ama salt bununla yetinmeyen, iktidar için verdiği mücadelede fiili öncüllere dayalı somut tasarılarıyla yeni toplumu şimdiden görünür kılan bir programı uygulayarak kazanabilir.” diyor. Yaşayan Marksizm, sayı 2, sayfa 126. 

Taksim Ayaklanması - Taksim Uprising

Gezi Parkı direnişiyle başlayıp tüm Türkiye çapında bir ayaklanmaya dönüşen eylemlerle ilgili Out for Beyond'da yayınladığımız makaleleri toplu halde aşağıda bulabilirsiniz.

This is a compilation of all the articles we published on the protests that were initiated by the Gezi Park resistance and then spread to a countrywide uprising.


Halkından taraf olmayanı halk bertaraf edecek. - Özgür Düşünce Hareketi (1 Haziran 2013)
Tüm özgür düşünce savunucularını halkını dinlemeyi bertaraf etmeye çağırıyoruz ! Diren Gezi Parkı, biz geliyoruz.


Like a Tree, Like a Forest in Taksim Square - Kıvanç Eliaçık (3 June 2013)
Thousands of women and men entered a new demonstration without even having breakfast. With their home-made gas masks, they revolted against the police, sometimes by singing, sometimes by swearing.


Gezi Parkı: Burası Buluştuğumuz Yer (4 Haziran 2013)
"Kalabalıklaşmasınlar!" Oysa ters tepti, kalabalıkları oraya toplayan şey tam da bu baskı ve yoğun şiddet ortamı oldu, insanlar polis şiddeti nereye yöneliyor, gaz bombası nereye atılıyorsa bilerek ve inatla oraya yöneldiler. Şimdi elimizde bu kalabalık ve bu inat var.


Hatırlayalım: Aşk örgütlenmektir. (7 Haziran 2013)
Bu direniş ve ayaklanma dalgasının hepimize birden öğretebileceği bir şey olduğunu düşünüyoruz.


Hiç Kimsenin Yanıtıdır... (29 Haziran 2013)
... "Bir can bile kurtulacaksa, bir genç kadının gözünü kaybete ihtimalini azaltmak için farklı bir yol düşünelim." sözlerinde, Gezi Parkı'nda görmüş olduğum kadın cinayetleri, tersane ve madenlerdeki iş cinayetleri, Suriye'ye dönük saldırgan ve emperyalist politikalar, trans bireylerin linç edilmeleri, Reyhanlı ve Roboski pankartları vb. vurguları geçiştiren bir ima olduğunu hissediyorum. Evet, bir can bile kurtulacaksa, bu sistemi değiştirmek (devirmek değil, çünkü öyle yazarsak suç olur, terör olur) için elimizden geleni ardımıza koymayalım.


The Mayonnaise Phenomenon - Sinan Eden (18 July 2013)
But if there is only one thing our international comrades would learn from the uprising in Turkey, it is the mayonnaise phenomenon. If there is only one thing our international comrades would learn from the uprising in Turkey, it is the importance of political determination.


Özgür Düşünce Hareketi'nden tüm direnişçilere kısa bir mektup - Özgür Düşünce Hareketi (25 Temmuz 2013)
Bizler de Gezi Direnişi ile başlayan eylemliliğe bu açıdan, yani otoriterleşme ve tek tipleşmeye karşı bir ses yükseltme olması açısından birkaç hatırlatma yapmak istedik.


Labor unions in Turkey and in Gezi protests - F.Serkan Öngel (26 August 2013)
By the Gezi Park protests, a public demand for general strike came out. Suddenly, everyone focused on labor unions. "Where are the labor unions?"

Karar Alma Süreçlerinde Katılımcılık ve Oydaşma: Şiddetsiz İletişim

Giriş

Bu yazıda, geniş anlamda şiddetin iyi/kötü, yararlı/zararlı oluşunu değil, karar alma süreçlerinde katılımcılık ve oydaşma açısından şiddetsiz iletişimi nasıl sağlayabileceğimizi tartışacağız.

Bu yazı, kolaylaştırıcılıkla, verimli toplantılarla ve yapılandırılmış tartışmayla ilgili yazılarımızın da dahil olduğu bir bütünün parçası olacak, böylece burada da çerçevemizi belirli düzeyde siyasal ortaklaşma sağlamış oluşumlarla sınırlayacağız. Dolayısıyla, şiddetsizliği ne bir ilke ne de bir yöntem olarak genel olarak savunmayacağız. Birlikte faaliyet yürütmeye hevesli insanların içlerine sinen kararlar almaları için sağlıklı bir iletişim kurmalarının daha doğru olduğu gibi basit bir varsayım bizim için yeterli.

Bu varsayım temelinde, toplantılarda, yazılı tartışmalarda ve hatta ikili görüşmelerde aramızdaki iletişimi şiddetsizleştirmenin yöntemlerini tartışmayı amaçlıyoruz.

Abbasağa Parkı Forumu

Şiddetsiz iletişimi nasıl sağlarız?

1. Bilimsel eleştirellik

Bilimsel yöntem şiddetsizdir. Dahası, şiddetsizliğin temelinde de bilimsel eleştirel yöntem vardır: Retorikten, mantık hatalarından uzak, rasyonel argümana dayalı iletişim.

Mantık hatalarını uzun uzadıya anlatmanın yeri burası değil. Bu yüzden en sık yapılan hatalara kısaca değinelim.¹

• Karşımızdaki insanın kişiliğine değil, kurduğu argümana odaklanmakta fayda var. Nefret ettiğimiz insanlar çok doğru şeyler söyleyebiliyorlar.
• Argümanın doğru olması durumunda hiç hoşumuza gitmeyecek sonuçlara ulaşılabilir. Bu, argümanın yanlış olduğunu kanıtlamıyor.
• “Demek ki”, “dolayısıyla” vb. sözcükleri kullanırken dikkatli olmak lazım. Birçok durumda, mantıksal çıkarımdan ziyade mantıksal sıçramalar yapabiliyoruz.
• Türkçe'de “Halamın bıyıkları olsa dayım olurdu.” diye bir halk deyişi var. İngilizce'de “If ifs and thens were pots and pans, there'd be no work for tinker's hands.” (“Eğer”ler “o zaman”lar tencere tava olsa, kalaycıya iş kalmazdı.) deniyor. Yani, kuracağımız argümanın çok fazla varsayıma dayanmasından kaçınmakta fayda var. Argümana eklenen her varsayım, (geçerliliği kuvvetlendirse de) doğruluğu daha da zorlaştırıyor. Dahası, o kadar varsayım doğruysa zaten savunulacak pek bir şey kalmayabiliyor.
• Bir argümanın önemli bir kişi tarafından söylenmiş (veya söylenmemiş) oluşunun onun doğruluğuna veya yanlışlığına doğrudan bir etkisi yok.
• Tekrar: Bir argümanın önemli bir kişi tarafından söylenmiş (veya söylenmemiş) oluşunun onun doğruluğuna veya yanlışlığına doğrudan bir etkisi yok.

Bilimsel eleştirellik yöntemini sadece konuşurken değil, dinlerken de kullanmakta fayda var. Konuşmacının mantık hataları yapıyor olması, argümanı bu hatalardan arındırıp karşımızdaki insanın aslında ne demek istediğini anlamamıza engel değil. Örneğin bir toplantıda bu arındırma işini kolaylaştırıcı yapabilir ama sıradaki konuşmacı da konunun özüne odaklanarak tüm gruba zaman kazandırabilir.

Rio de Janeiro, Brezilya.

2. Tartışmaya boyut eklemek

Anlaşmazlığın varlığı ile sonuca ulaşamama arasında doğrudan bir bağlantı yoktur.

Korkulanın aksine, kişilerin karşıt görüşlerinin olması ortak bir karar almalarına engel değildir. Hatta birçok durumda, görüşlerinden taviz vermelerine bile gerek yoktur. Gerçek görüş ayrılığını net bir biçimde ortaya koyduğumuzda çoğunlukla göreceğiz ki aslında bu görüşleri içeren bir sentez öneri, uzun ve verimsiz tartışmaları önleyebilir.

Tartışmayı tek boyutlu olarak görenler için gerçekten de konumlar A veya B görüşüne yakınlıkla belirlenir. Böylece alınacak karar da bir tavizler silsilesi olacaktır. Oysa bir ucunda A bir ucunda B bulunan bu çizginin dışına adım atmak, ikilemin ötesine geçmek ve herkesin içine sinecek bir sentez önerisi sunmak birçok durumda mümkündür. Burada, “biraz A biraz B” bir öneriden değil “hem A hem B” olan ama “ne A ne B olmayan” bir üçüncü bir fikirden bahsediyoruz. Bunu bulmanın kolay olmadığı doğru, ama bu arayışın hem şiddetsizliğe hem de oydaşmaya faydası olacağı neredeyse kesin. (bkz. Kolaylaştırıcılık metninde Sentezleyici ve Ayrıştırıcı Tutum bölümü)

3. Sapla samanı, soruyla/sorunla kişiyi ayırmak

Sapla samanı ayırmak: Bir toplantıda söz aldığımızda 5 dakika mı yarım saat mi konuşacağımızı tayin eden konulardan biri, hangi soruyu yanıtladığımızdır: Yarın meclise gelecek reform paketini mi, hükümetin neoliberal politikalarını mı, Marksist artı-değer teorisini mi konuşuyoruz? Bunların hepsi güzel sorular, ama genellikle ayrı buluşmaların gündemi olmalarında fayda vardır.

Kadıköy Yoğurtçu Parkı Forumu

Lafı uzatmak, dinleyicileri sabır testine sokmak şiddet midir bilemiyoruz ama sadede gelmek kesinlikle şiddetsizliktir.

Soruyla/sorunla kişiyi ayırmak: Toplantı katılımcılarının biri liberal, başka biri Troçkist, bir diğeri Stalinist falan olabilir. Gün gelir, toplantının konusu tam olarak bu kişilerin siyasal konumları da olabilir. Ama bazen (çoğunlukla?) toplantıların gündemleri pratik dünyayla ilgili olur. Böyle zamanlarda konunun özünü kaçırmamakta fayda olabilir.

Sonuç

Şiddetsizlik, hem katılımı arttırmakta hem de ortak bir karara varmakta süreci şaşırtıcı ölçüde hızlandırabilir. Bilimsel eleştirellikle akıl yürüten, sapla samanı ayıran ve yaratıcı fikirler geliştiren katılımcıların olduğu bir tartışma (ki bu kişilerin çoğunluk olmalarına dahi gerek yok), hele ki bu katılımcılar kolaylaştırıcılık rolünü üstlenirlerse, aksi duruma kıyasla saatler ve hatta günler tasarruf edebilir.

Atakent İkitelli Forumu

1Birbirini anlamak istemeyenlerin yaptığı başka hatalar da var, düşmanca niyetle yapılan bu hatalara değinmeyeceğiz.

Not: Bu yazıda bahsettiğimiz şiddetsiz iletişim, Marshall Rosenberg tarafından geliştirilen Şiddetiz İletişim'den hem siyasi hem de felsefi bağlam bakımından ayrılıyor. Bir takipçimizin uyarısıyla, olası kafa karışıklıklarını önlemek için bu notu düşmeyi uygun bulduk.